Bosje bloemen voor tram 7

Beste Pedro Peters, Sinds een tijdje woon ik op mezelf in een prachtig stukje Rotterdam, Crooswijk. Een fijne en rustige buurt, waar vriendelijkheid de boventoon voert. Ik heb je bedrijf, de RET vaak vervloekt als gevolg van vertraging en uitval, maar ik heb in tegenstelling tot voorheen een positief verzoek aan je. 

Sinds ik in Crooswijk woon maak ik ook veelvuldig gebruik van de tram in het speciaal tram zeven. Als ik naar het centrum moet richting Willemsplein en als ik naar de universiteit ga richting Woudenstein. 

Tram 7 rijdt precies de goede route. Nu ik een dagelijks bezoeker ben van een van jouw tram lijnen is me iets opgevallen, de conducteurs. Vandaag werd er door twee meiden van mijn eigen leeftijd gevraagd of ik een enquête wilde invullen over de RET. Ik vulde de enquête naar behoren in en schreef bij overige opmerkingen: 'alle medewerkers van tram zeven verdienen een bosje bloemen.' 

De meiden die de enquête afnamen vonden dit erg leuk en ik raakte in gesprek met de conductrice. Een geweldige vrouw die mij vertelde dat al sinds 2002 met trots op tram 7 werkt. Ze is al zeventien jaar (!) werkzaam voor de RET. 

Ik bedankte haar. Ik bedankte haar omdat zij en haar collega's elke keer oude mensen helpen in en uit stappen, omdat zij en haar collega's continue in de gaten hebben wie er met hun tram mee rijdt en omdat ze me precies weten te vertellen hoe ik precies kom waar ik moet zijn. 

Ik bedankte haar en haar collega's in het speciaal voor de enorme vriendelijkheid, oplettendheid en aanwezigheid tijdens mijn dagelijks tram ritje. 

Beste Pedro, ik ken haar naam en die van haar collega's niet en dat maakt het voor mij wat moeilijk haalbaar. Aangezien jij de baas bent bij de RET vroeg ik me af of je wat voor me wilde doen... 

Zou je namens elke student, bejaarden en eigenlijk elke reiziger van tram 7 de conducteurs maar zeker ook de bestuurders een bosje bloemen als bedankje kunnen sturen? 

Pedro, alvast bedankt! 

Tot snel in tram 7, 

Met vriendelijke en dankbare groet,
Tom Roozen
Student en Rotterdammer

Twee appels zijn twee appels.

Het is donderdag avond een uurtje of elf terwijl ik een reclame van Pauw langs zie komen. Roemer over Oekraïne, iets over dode mensen en een terroristische organisatie is wat ik opvang. Aangezien mijn huisgenoten niet thuis zijn en ik niet veel nuttigs te doen heb besluit ik de TV op Nederland 1 te zetten, om te kijken wat Pauw voor een programma is en natuurlijk wat de inhoud van de discussie is vanavond.

Aan tafel zijn de eerste gasten Gert Jan Segers, Kamerlid van de Christen Unie (een partij die zijn ideologie baseert op een religie) en Okay Pala, Mediavertegenwoordiger Hizb ut Tahrir Nederland (een partij die zijn ideologie baseert op een religie). Okay Pala was de dag eerder ook aanwezig, maar toen weigerde de heer Buma, CDA Kamerlid (een partij die zijn ideologie baseert op een religie) de discussie aan te gaan. Naar mijn mening ga je de discussie met een ieder aan, anders kom je nooit ook maar een centimeter dichter bij elkaar.

Buma daargelaten, gaan we door naar de gasten van vanavond. Pauw vraagt Pala een aantal vragen die alleen met ja en nee beantwoord mogen worden. Vragen waarop hij natuurlijk het antwoord al weet, vragen zoals ‘is er plaats voor homo’s in een kalifaat?’. Pala antwoord hierop dat homo zijn in de Islam verboden is. Ter aanvulling, dit geldt precies zo in de bijbel (ja, dat is de partij waarvan die andere meneer, Slegers ook aan tafel zit).

Vervolgens barst een discussie los waarin de heer Pala neergezet wordt als een extremist. Uiteindelijk zitten er twee mensen aan tafel die een religie aanhangen waarin verschrikkelijke dingen staan, uiteindelijk zitten er twee mensen aan tafel die een religie aanhangen waarin er normen en waarden zijn die zo ontzettend mooi en respectvol zijn waar wij allen nog wat van kunnen leren. Uiteindelijk zitten er twee mensen aan tafel die een eerlijke, waardige en inhoudelijke discussie moeten kunnen voeren.  

Dat gebeurd niet, aan het eind van de discussie die ongeveer tien minuten duurt, die natuurlijk veel te kort is wordt de heer Pala op sociale media afgeschilderd als bedreigend, eng en gevaarlijk. Ik vind het jammer dat de discussie niet inhoudelijk gevoerd kan worden, dat we niet kunnen luisteren wat iemand op TV zegt als er drie zinnen geleden uit zijn mond is gekomen dat hij in Allah geloofd.

Extremisme is voor niemand goed. Homo’s moeten in elke samenleving geaccepteerd worden. De discussie moet altijd op de inhoud gevoerd worden en nooit op de vorm. Elke religie heeft verschrikkelijke dingen gedaan en elke religie heeft schatten met kennis, cultuur en normen en waarden achter gelaten.

Laten we de discussie voeren op de inhoud, laten we iedereen een eerlijke kans geven te zeggen wat hij vindt, daarnaar te luisteren en dan naar een middenweg zoeken. Een middenweg waarin respect, solidariteit en liefde de oplossing is.

Zolang men van twee dezelfde appels, eentje rot noemt om zijn geloof, religie of afkomst blijf ik mij inzetten om deze minderheid te helpen en verdedigen waar dat kan. Omdat ik geloof dat we samen een zijn. 

Streven naar een wereld waar barbecue saus niet hoeft, maar kan!

Ik weet niet wat het precies is, maar altijd als Ilyas en ik in dezelfde ruimte zijn komen we tot geniale, vaak briljante ontdekkingen of maken we net zo geniale plannen. Misschien is het door ons socialistisch kameraadschad, onze haast identieke hiphop smaak (alleen over de plaatsen in de Nederlandse top drie zijn wel eens discussies. Moet natuurlijk, Winne-Fresku-Jiggy zijn!) of onze gezamenlijke sociale media pshygoloog Josine die ons altijd ondersteund bij grote problemen.

Iets maakt een dynamiek waarin unieke dingen tot stand komen. Zo ook vandaag, ik was bij Ilyas om te werken aan een rapport, namens ROOD, genaamd: MBO verdient beter. De titel zegt afdoende over de inhoud van het rapport. Tijdens het maken hadden we het -natuurlijk- ook nog over een aantal andere zaken. Hiphop, samenwonen en ook de gevolgen van een socialistische samenleving kwamen vandaag aan bod.

Zo kwam Ilyas vandaag tot de conclusie dat in een socialistische maatschappij barbecue saus optioneel zou worden. Toen ik dit vandaag op Twitter zette leverde dit nogal wat vragen op, logisch eigenlijk. De opmerking verdient echter meer waarde dan die van een uit de lucht getrokken zin.

Bij deze dan ook de redenering waaruit volgt dat, geloof het of niet, barbecue saus in een socialistische maatschappij optioneel wordt. We kennen in onze maatschappij een aantal kapitalistisch ingestelde fastfood ketens. Als voorbeeld nemen we de voor iedereen bekende MacDonalds. Iedereen vindt het wel eens lekker om een hamburger of kipnuggets bij dit 'restaurant' te kopen. We moeten echter allemaal bekennen dat het vlees en de kip van de MacDonalds op het smaak spectrum dichter bij plastic dan bij een lekker stukje mals vlees dan wel kip zit. Dit komt omdat MacDonalds een onderneming is die streeft naar winst maximalisatie, ze willen de kosten van hun producten zo laag mogelijk houden. Om de plastic smaak dan toch te compenseren krijg je bij je aankoop een lekker bakje saus, wat ervoor zorgt dat je toch niet enorm teleurgesteld maar enigszins blij de MacDonalds weer verlaat.

Maar stel je nou voor! Een socialistische samenleving, waar niet de winst maximalisatie maar de mens centraal staat. Een samenleving waarin ketens als MacDonalds niet kiezen voor het goedkoopste, maar het aller-aller-aller malste en lekkerste stukje vlees of kip. Vlees of kip waar je gewoon van kan genieten. Zodanig dat de barbecue saus zelfs overbodig en zo dus optioneel wordt!

Om dan nog maar niet over de effecten voor de medewerkers van de MacDonalds te spreken als we overstappen op een socialistische samenleving. Maar voor nu, streven naar een wereld waar barbecue saus niet hoeft, maar kan!

Hoe ROOD en Nepal samenkwamen

Afgelopen zondag, 1 juni was de algemene leden vergadering van ROOD. De jongere afdeling van de SP. Op deze ALV kozen we als vereniging ook een nieuw bestuur, iets waar ik me voor gekandideerd had. Vanuit de zaal kwamen een aantal vragen, een iemand legde de kandidaten een stelling voor. 'Werkt 100% socialisme', hiermee doelend op het gegeven dat veel mensen zeggen dat bij 100% socialisme de drijfveer om bijvoorbeeld arbeid te verrichten weg valt.

De week voor deze ALV was ik in Nepal. Een ontzettend gaaf land, met de hoogste top van de wereld en mensen die figuurlijk in het diepste dal leven wat wij ons zouden kunnen voorstellen. In Nepal zag ik de schrijnende ongelijkheid die er in onze wereld is. Ter ondersteuning: een kwart van de Nepalese bevolking leeft onder de armoede grens (mensen die voor minder dan 1.25$ per dag rond moeten komen), in de hoofdstad van de stad heeft men ongeveer een uur in de week water, niet wetend wanneer dit uur zal zijn en daarnaast heeft het land niet eens een grondwet.

Tijdens onze reis in Nepal hebben mijn vader en ik ook een trektocht gemaakt. We deden dit met een gids en hij vertelde ons zijn levens verhaal. Hij vertelde dat zijn vrouw tijdens de geboorte van haar eerste zoon (op 21e jarige leeftijd) het leven was verloren omdat zij teveel bloed verloor. Dit verhaal is eigenlijk precies het verhaal van mijn geboorte, waar mijn moeder het op het nippertje overleefde omdat zij dankzij de bloedbank op tijd bloed kreeg. Het verschil, ik heb een moeder, mijn Nepalese leeftijdsgenoot niet. Ondanks de ellende die onze gids in zijn leven had meegemaakt was hij ongelofelijk gelukkig. Dat is iets wat mij raakte. Hij was niet rijk, was zijn vrouw verloren en kan vaak niet bij zijn kinderen zijn maar was een gelukkig man.

Ik vroeg hem tegen wie hij op keek. Hij antwoordde dat hij op keek tegen mensen die veel goeds doen voor anders. Mensen met een 'goed hart' zei hij. Niet mensen met geld, maar mensen die goed voor andere waren antwoordde hij.

Daarmee had hij de kern van mijn antwoord tijdens de algemene leden vergadering van ROOD te pakken. 100% Socialisme werkt. De drijfveer veranderd. De drijfveer hoeft geen geld te zijn. De drijfveer kan ook het goed voor andere zorgen zijn. Waardoor andere tegen je op kijken.

We kunnen nog een hoop leren van de Nepalese normen en waarden. Om dan maar te eindigen met een quote van onze gids: 'In mijn land kennen we 123 kasten, spreken we 125 talen en hebben we ontelbare religies. Maar ik zal je altijd zeggen, we hebben allemaal rood bloed. We zijn allemaal gelijk!

Mocro’s, KutMarokkanen en die Leipe Mocro Flavour

Je kent ze; op de hoek van de straat, nep Louis Vuittonzweefpetje op, nep Gucci nektasje om, neppe Prada schoenen aan en speakers met luide en vooral slechte rapmuziek of Marokkaanse herrie. Ze zijn misschien een beetje vervelend en luid. Ze roepen dingen naar meisjes die langs lopen. Sommige zijn criminelen. De helft is in aanraking gekomen met de politie. We noemen ze Marokkaans tuig, Marokkaanse hangjongeren, Marokkaanse crimineeltjes. Soms zit er een jochie met blond haar en blauwe ogen tussen. Allemaal wel herkenbare beelden, toch?

Ik weet niet eens waar te beginnen met dit belachelijke verhaal. Laat ik maar beginnen met dat Tom mij vroeg om een gast bijdrage te leveren op zijn blog. Ik kwam toen met de titel Mocro’s, KutMarokkanen en die Leipe Mocro Flavour. Mijn bedoeling was om een leuk en grappig stukje te schrijven, maar de titel leent zich ook aan een verdediging van die jongens en een uitleg voor hun gedrag. Dat gecombineerd op een verbale aanval op die blonde pruik in Den Haag met zijn neo-fascistische vrienden.

Ik ben van Marokkaanse afkomst, 21 jaar oud enstudeer communicatie en media wetenschappen aan de Erasmus Universiteit. Daar krijg ik veel sociologie en ik ben er heilig van overtuigd dat gedrag voor een groot deel wordt veroorzaakt door externe factoren. Door de situatie waar je in leeft. Je hebt wel de vrijheid om keuzes te maken, maar die keuzes maak je binnen een referentiekader en die wordt voor een groot deel bepaald door waar en hoe je opgroeit. Daarom ben ik ook een socialist, ik geloof dat als we de samenleving drastisch veranderen in de juiste richting dan kunnen we een situatie creëeren waarin niemand honger hoeft te leiden en we elkaar kunnen begrijpen. Ik geloof nog steeds in de maakbare samenleving.

Nu wil ik het hierboven geschetste beeld beetje bij beetje ontleden. Waarom staan deze jongens op de hoek van de straat? Hoeveel buurthuizen ken jij die nog open zijn? Jeugdwerklozen onder Marokkaanse jongeren is 37% en in sommige wijken in de grote steden (Amsterdam-West) al rond de 80%! Hun ouders hebben het vaak niet heel breed. In de woorden van SP-fractie voorzitter Rotterdam, Leo de Kleijn:

“In Rotterdam is een sociaal-economische tweedeling is ontstaan en die tweedeling is gekleurd: Armoede is ‘zwart’, werkloosheid is ‘zwart’ en onderwijsachterstand is ‘zwart’. Als we kiezen voor een sociale stad dan pakken we deze ongelijkheid aan.”

Veel van hen hebben weinig andere keuzes. Er wordt op allerlei manieren bezuinigd op mogelijkheden voor deze jongeren. Op ondersteuning tegen kinderarmoede wordt door steeds meer mensen een beroep gedaan. In Rotterdam werd er in 2013 twee keer zo veel door ouders om gevraagd als in 2012. Josine Strörmann (gemeenteraadslid SP Rotterdam) was de enige die hier wat aan probeerde te doen. De anderen wilde geen extra geld uitgeven aan dit probleem (als in haar motie werd voorgesteld), pas toen er extra geld van het Rijk kwam waren sommige partij bereid dat voor dit doeleind te gebruiken.

Over de kleren en de muziek, tjaa. Er zijn mensen die zeggen dat smaak niet te koop is, maar het kan wel aangeleerd worden. Helaas gaan sport, kunst en cultuur als eerste de deur uit samen met leraren wanneer een school moet bezuinigen. Systematisch wordt er meer armoede gecreëerd en kansen op zelfontplooiing worden structureel van steeds meer kinderen afgepakt. Ja kinderen, want als je begint met het bestrijden van deze problemen wanneer deze jongens al op een straathoek staan dan ben je al te laat met voorkomen. We moeten er zo vroeg mogelijk bij zijn, daarom mogen we niet op onderwijs en (psychiatrische) jeugdzorg bezuinigen. Helaas durfde onze minister Schippers van volksgezondheid te zeggen dat “psychiatrische diagnoses geen echte ziektes zijn”.

Vervelend en luid kunnen ze zijn, ik weet het. Ze hebbeneen grote drang naar aandacht en erkenning. Dat krijgen ze van huis uit, velen van hen krijgen weinig aandacht naarmate ze ouder worden. Je moet je bedenken dat sommigen ouders hebben die niet kunnen lezen en schrijven en wat hun kinderen op school doen totaal niet begrijpen. Die niet snappen dat als een kind zich raar gedraagt dat die aandacht nodig heeft. Daar is weinig begrip voor thuis en dat manifesteert zich op deze manier door ergens ander te zoeken naar aandacht.

Nu wil ik alle meiden die last hebben van deze jongens even aanspreken en om een beetje begrip vragen. Deze jongens hebben geen flauw benul hoe ze met meiden om moeten gaan. Ze mogen van hun conservatieve ouders vaak niet meer met meiden omgaan wanneer ze een jaartje of 10-12 worden uit angst dat er wat zou kunnen gebeuren tussen hen. Daarom roepen ze naar je wanneer je langs loopt. Daarom schelden ze je uit als je niet reageert. Daarom gedragen ze zich zo extreem, ze weten niet hoe om te gaan met meiden dus dan maar heel dominant. Voor de duidelijkheid, ik was laatst in Utrecht en zag een jongen aan een meid zitten. Dat ga ik niet goed praten. Je blijft van anderen af! Maar begrijp dat dit gedrag ergens vandaan komt.

Nu over Marokkanen en criminaliteit. Helaas worden die twee vaak samen genoemd. Laten we eerst stellen dat er onder elke bevolkingsgroep criminelen rondlopen en die moeten we straffen. De helft van de Marokkanen komt in aanraking met politie. Is dat omdat we nu eenmaal genetisch zijn aangelegd om crimineel te zijn? Als je dat gelooft, dan ben je niet veel slimmer dan de mensen die in de 19e eeuw schedels van zwarte mensen wilden meten om te bewijzen dat ze dommer zijn dan blanken. Er zitten racisten bij de politie, dat heb je nueenmaal bij zo’n grote groep. Er zullen rotte appels tussen zitten die ook echt haat dragen naar anderen. Velen zullen zich niet bewust zijn van hun racistische gedrag.

In Rotterdam wordt preventief fouilleren in sommige delen van de stad toegepast. Ik ben een keer preventief gefouilleerd terwijl ik met een groep vrienden over straat liep. Die vrienden zijn blank. Ze moesten een paar meter verder op gaan staan terwijl ik werd gefouilleerd. Ze boden allemaal aan om ook gefouilleerd te worden, maar nee, zij passen niet in het profiel. Ik heb me nog nooit zo geschaamd in mijn leven als toen. Ik voelde me vernederd, een slachtoffer en een dader! Een dader omdat ik dit toe laat in onze samenleving. Daarom heb ik besloten om eindelijk mijn mond open te trekken.

Wat voor mij bevestigt hoe slecht het gaat in Nederland is de blonde jongen die je eens in de zo veel tijd tegen komt die het zelfde is gekleed en tussen die jongens staat. Die heeft het kennelijk zo erg dat hij een op zoek gaat naar een identiteit. Zelfs als dat een identiteit is met een slechte naam zoals dat van die straat Marokkaantjes. We hebben deze blanke jongens zo slecht behandeld als samenleving dat ze bij een groep willen horen die we behandelen als behorend tot de laagste klasse van onze samenleving. Dat zal vast de reden zijn dat vroeger jongens zich bij de KKK en de Nazi’s aansloten. Omdat we ze te kort doen.

Over Geertje, ik denk dat hij gepest werd door Marokkanen. Hij is zo bang en boos dat hij een heel ras uit het land wilt. Ook een vorm van rassenzuivering in Nederland. Verder wil ik geen woorden vuil maken aan die man. Negeren is ook een vorm van gedogen, maar hem aandacht geven is precies wat hij wilt. Ik kies er voor om tegen deze haat te werken door begrip te vragen en te verklaren.

Zihni Özdil, activist en docent op de Erasmus Universiteit, sprak gisteren op een manifestatie van Radar tegen discriminatie en racisme. Daar zei hij: “Wilders zaait geen haat, hij oogst het.” Hij heeft helemaal gelijk. Er zijn veel problemen in onze samenleving en er moet veel veranderen. Veel mensen zijn op zoek naar een verklaring en een zondebok aanwijzen is altijd makkelijk. Ik ben bang voor jaren ‘30 en ‘40 taferelen die zouden kunnen ontstaan als we dit niet tegen houden. Dus laten we terug gaan naar het bieden van mogelijkheden en kansen zodat deze jongens allemaal uit deze situatie kunnen klimmen.

Bronnen:

http://rotterdam.sp.nl/nieuws/2014/03/armoede-heeft-een-kleur-dat-moeten-we-aanpakken

http://nos.nl/artikel/577394-alarm-over-werkloze-allochtonen.html

http://www.trouw.nl/tr/nl/4500/Politiek/article/detail/3611622/2014/03/12/Werkloze-migrant-moet-zelf-ook-in-actie-komen.dhtml

http://rotterdam.sp.nl/nieuws/2013/07/extra-geld-tegen-kinderarmoede-dankzij-de-sp

https://www.youtube.com/watch?v=iCh5jZEF1OA

Ik heb het niet van een vreemde...

Het is toetsweek, dus tijd om te ontvluchten aan het leren en weer eens wat te posten. Zoals jullie weten is mijn opa een tijdje terug overleden, heel verdrietig maar ik kijk met de dag trotser terug op het leven dat hij had. 

Zo ging ik met mijn ouders langs zijn huis om spullen op te ruimen, in zijn schuurte vonden we een oude legerkist van zijn tijd in dienst. Hij diende in de laatste politionele acties in Indonesië. Het is een mooie kist, die m'n ouders gister meenamen naar huis. 'Voor als je straks op jezelf gaat wonen' was de boodschap. 

Op de foto de kist. Buiten de mooie kist, zaten er ook nog een aantal dingen in. We vonden de volgende foto, waarop mijn opa is zijn tijd als vakbondsleider (ACP in Rotterdam, de politie vakbond) op de foto staat met Wim Kok, deze is beter bekend als oud Minister President en vakbondsleider. 

Opa bij de vakbond, met een PVDA'er op de foto. Zelf stemde hij christelijk, maar als hij nu was geboren was het een socialist in hart en nieren geweest. Eigenlijk was die dat al. Ik heb het dus echt niet van een vreemde. Trots ben ik, ape-trots. 

Opa.

‘It was February fourteen, Valentine's Day

The roses came, but they took you away’

De eerste twee zinnen uit een liedje van the Script. Mijn neefje zocht het uit en vandaag werd het gedraaid op de crematie van mijn opa. Hij overleed op Valentijnsdag, de veertiende. Een Roozen is gegaan, net als in het tweede zinnetje van het liedje. Erg mooi en toepasselijk op mijn opa’s overlijden dus.

Vandaag was dus de crematie, het was ontzettend mooi maar ook moeilijk om mee te maken. Ik heb ook gesproken voor en over mijn opa vandaag. Ik vertelde aansluitend aan mijn vader, er zat dus een aardige intro aan. Voor hen die er niet bij waren, mijn vader vertelde over de levenslessen die hij op deed van zijn eigen vader, daarop volgend vertelde ik het volgende stuk.

Papa vertelde net al de levenslessen die hij had opgedaan van zijn vader. Naast levenslessen zie ik het ook als karaktereigenschappen. Als mens zijn we allemaal gelijk, het gaat niet om het materiele en altijd doorzetten waren karaktereigenschappen van opa. Karaktereigenschappen die hij bijschaafde bij zijn kinderen, en ik ook zeker bij mezelf terugzie.

Ik heb altijd tegen opa gezegd dat ik burgemeester word, hij gaat het niet meer meemaken. Ik weet ook niet of ik het ooit mee ga maken, maar mocht het zover komen, dan zal ik altijd handelen uit de lessen en eigenschappen die opa me meegaf. Daarvoor ben ik hem dankbaar.

Er is al veel gezegd over het leven van opa, en de dingen die daarin gebeurde. Daarover hoef ik niet veel meer te zeggen. Toch wil ik nog iets zeggen over de laatste dagen van opa zijn leven, die symboliserend zijn voor hem als persoon.

Zoals het er uit ziet wist opa al een tijdje dat het niet zo goed ging met hem, nooit heeft hij tegen ons daar iets over gezegd. Ik denk dat hij dit niet heeft gedaan omdat hij niet wilde dat wij ons zorgen zouden maken, of ons anders richting hem zouden gedragen. Opa vond het belangrijker dat wij gewoon ons leventje door gingen dan dat we nog een keer echt waardig afscheid konden nemen. Ik vind dat een hele moeilijke maar ook mooie afweging.

Zelfs op het laatst van zijn leven vond opa het belangrijk dat hij geen last was voor anderen, zelfs op het laatst van zijn leven. Ik vind dat ook een prachtige karaktereigenschap, toch had ik liever waardiger afscheid van opa genomen. Dat had hij verdient.

Na dit stuk draaide we het nummer ordinary love van U2 over Mandela. Ook een man met grootste karaktereigenschappen.

Opa, we zijn dankbaar voor het mooie leven dat je hebt mogen hebben. Het deed me heel veel dat veel mensen vertelden hoe trots je was op je kleinkinderen. ik vind het jammer dat je niet kan mee maken wat wij de komende tijd gaan bereiken. Opa, ik ben ook ontzettend trots op jou. Bedankt dat je mijn opa was.

Retourtje Den Haag.

Een ezel stoot zich in het algemeen, niet twee maal aan diezelfde steen. Ik helaas wel. Ongeveer een jaar terug maakte ik dezelfde blunder als vanochtend, om die op precies diezelfde wijze op te lossen, een jaar geleden schreef ik er een stuk over, ik voel me weer zo. Een jaar terug in de tijd:

Het is 30 Januari, 08:24. Deze ochtend is nu al een van de taaiste ochtenden van het jaar.

 

Om 07:30 liep ik door deze zeikregen vanaf huis richting het metro/bus station. In eerste instantie besluit ik de metro tenemen, maar wanneer ik op mijn '9292' app kijk, zie ik dat er om 07:43 een bus richting school gaat, niet overstappen, en lekker warm. Ideaal.

 

Wanneer ik in de bus zit krijg ik al snel door dat hij eenander rondje rijdt dan normaal, ik besef me na zo'n tien minuten dat ik in een werkelijke nachtmerrie ben beland. Ik heb de bus naar Den Haag gepakt. Uitstappen is geen optie, dan sta ik ergens in de middle of nowhere op een bus tewachten in dit heerlijke weer. Het enige wat mij nu nog rest is de trein vanaf Den Haag naar R'dam te pakken, om vanaf daar mijn reis te verlengen met een metro rit naar school. Het is nu 08:30, op school gaat de bel. Ik had het gehaald, ik zit op een minuut of 20 van Den Haag. 08:30 zit er niet meerin. Helaas.

 

Ik zit nu op een bankje, perron 1, voor mij, de trein naar Roosendaal, over een half uur de trein naar R'dam Centraal. 09:13, ik neem nog maar een hap van mijn krentenbol, het is toch al bijna pauze.

 

Het is nu 08:57, er staan 4 mensen naast me, ik zit onderuit gezakt op een bankje. Ze nemen het verdrietige besluit alle vier een peuk op te steken 'heb je vuur', nee, wil je anders even ergens anders gaan roken ? Ik ontbijt gewoon brood.

 

Het is nu 09:43, ik ben net de trein uit bij schiedam centrum en heb met een bizarre sprint de metro richting de terp gehaald. Er is licht aan het einde van de tunnel, nog vijftien haltes en een stukje naar school lopen. Jawel.

 

09:52, komt rond 10:10 aan op metrostation Capelle centrum, ik vraag me af iemand ooit zo snel, van nesselande, via Den Haag, naar Capelle is gegaan. Ik ga de rest van de dag maar goed mn best doen. Houdoe.

'Ons Frans'

Aan mijn Brabantse wortels heb ik een hoop te danken, zo bijvoorbeeld het mooie taalgebruik uit het Zuiden. Brabanders hebben een sterk groepsgevoel, je bent daarom als snel 'ons Tom'. 'Ons Tom' ben ik echter alleen in huize van der Meijs, bij opa en oma.

Toch heeft iemand het voor elkaar gekregen 'ons' van heel Brabant te zijn. Nee, ik heb het niet over Guus Meeuwis, Theo Maassen of Cocu. Ik heb het over 'ons Frans', want naast mijn kennis over het prachtige taalgebruik, snap ik als geen ander de breed-gedeelde liefde voor Frans, ook wel 'ons Frans', 'Fransie' of 'FB'. Frans Bauer. Een fenomeen in het Zuiden, maar niet alleen daar, ook onze oosterburen hebben een plekje van 'ons Frans' in het hart.

Helaas heb ik veel vrienden die de liefde voor 'ons Frans' niet snappen. Om de strijdende enkelingen die het 'bebauber' zijn proberen over te dragen te steunen, hier een inhoudelijke onderbouwing waarom 'ons Frans' zo'n fenomeen is.

Op negenjarige leeftijd bracht 'ons Frans' zijn eerste single uit. Weinige beginnen zo vroeg al, maar bij Frans was het talent snel ontdekt. In 1997 sleepte Frans zijn eerste nummer een in de top honderd binnen, met zijn album 'Weil Ich Dich Liebe'. Nooit stond een Duitstalig album zo hoog in de Nederlandse top honderd. We mogen dus wel zeggen dat ons Frans een grote rol heeft bijgedragen in de verbroedering tussen Nederland en Duitsland na de oorlog, iets wat niet voor iedereen is weggelegd.

De jaren hierop volgend maakt Frans hit na hit, neem zijn nummer een hit-noteringen:

'n Ons geluk	06-10-2003	11-10-2003	1(12wk)	50
Frans Bauer & Corry Konings	1999	29-05-1999	1(1wk)	21	met Corry Konings
Daar heb je vrienden voor	2004	16-10-2004	1(1wk)	42
Frans & Marianne	2008	24-10-2008	1(1wk)	19	met Marianne Weber / Platina
Gloednieuw	28-10-2011	05-11-2011	1(1wk)	18
De mooiste jaren komen nog	2013	19-10-2013	1(1wk)	1*
Wat ik je zeggen wil	1998	18-04-1998	1(2wk)	23
Samen met jou	1999	02-10-1999	1(2wk)	20
Dicht bij jou	21-10-2002	26-10-2002	1(2wk)	63
Voor altijd	20-10-2006	28-10-2006	1(2wk)	27
Voor jou	1996	31-08-1996	1(3wk)	45
Frans Bauer & Marianne Weber	1997	26-04-1997	1(3wk)	27

Hier blijft het echter niet bij. Op 29 april 2004 wordt Frans zelfs benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau door Beatrix. Mocht het nog niet genoeg zijn? Neem dan een keer een kijkje op de site van deze held, in de fanclub is zelfs een chat box aanwezig!

Frans Bauer, Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, beroemd in Duitsland, Oostenrijk, België en Nederland, ook wel bekend om zijn verbroedering met onze oosterburen. Ons Frans is een volksheld, om-onstreden. 'Ons Frans' zal er zijn, in voor- en tegenspoed. 

'De' leven. Waarom?

De leven. De naam van deze blog, ook de naam van een nummer. Een kleine uitleg waarom ik mijn blog zo heb genoemd en waarom het nummer zo'n inspiratie vormt. 

Het nummer 'de leven' van Sef. Nu vond ik Sef persoonlijk nooit zo'n grote rapper, maar na zijn uitleg over de betekenis aan 'de leven' heeft hij bij mij een hele hoop waardering gewonnen.

Sef legde namelijk uit waarom hij koos voor het woord 'de' in plaats van het grammaticaal correcte 'het'. Hij koos voor 'de' omdat hij 'het' veel te veraf vond klinken, alsof het al klaar zou zijn. Met 'de' kiest Sef voor een leven waar hij midden inzit, veel heeft meegemaakt en nog veel moois mee gaat maken.

Om Sef zijn betekenis aan de titel van het nummer wat kracht bij te zetten, hier een stuk uit het nummer: 

'Als het morgen over is
En er helemaal niks meer over is
Dan kan ik zeggen dat ik heb geleefd
En dat ik meer ben vergeten dan je weet, snap je?
Stapje voor stapje dichterbij het einde
Jij leeft je leven, ik leef de mijne
En mijne is bijna met geen pen te beschrijven
Daarom flitsen in me hoofd allemaal lijnen voorbij als HSL-treinen
Of sneller, Concordes waarschijnlijk.
Nergens spijt van, alles was mooi
Ook de dalen, en die andere zooi
Alles gepakt, niks laten liggen
De vijver van de leven heb ik leeg zitten vissen
Ik heb niks gemist
Echt helemaal niks'

Ik vind het mooi dat Sef door een 'fout' lidwoord een woord een andere betekenis kan geven. 

Laten we doen wat Sef rapt, 'de vijver van het leven leeg gaan vissen'. Laten we 'de' leven gaan leven, zoals Sef het zo mooi beschrijft! 

Soms is het leven zo simpel, 'het is eigenlijk veel fijner om gewoon normaal te zijn'.

Ik heb een terugkomend ritueel, zo'n drie a vier keer per jaar ruim ik mijn kamer volledig op. Bijzonder genoeg komt dit ritueel altijd voor in mijn toetsweek. De een noemt het studie-ontwijkend gedrag, de ander noemt het pure toeval.

Nu ik toch mijn kast aan het opruimen was, kwam ik een oude, regenboog-gekleurde map tegen met hierin allemaal losse papiertjes. Om schoon schip te maken besloot ik ze maar eens te bekijken en de rest weg te gooien. Het was mijn basisschool map. In deze map vond ik iets moois, een verhaal dat ik schreef in groep 7, van Tom Roozen, voor meester Sascha. Comic Sans lettertype veertien schat ik zo. Gevonden in de kast, nu van Tom Roozen, voor iedereen.

'De man die alles wou'

Er was eens een man. Zijn naam was Kees. Kees was 36 jaar. Hij wou van alles. Maar er waren drie dingen die hij echt graag wou. Dat waren drie dingen met allen drie een eigen categorie. Deze drie categorieën had hij, hij wou iets hebben, hij wou iets of iemand zijn en hij wou iets doen. Hij wou een hele snelle auto hebben maar hij had geen rijbewijs. Hij wou een popster zijn maar hij kon niet zingen. En hij wou een wereldreis makken maar hij had geen geld om dit te betalen. Kees dacht eens na over zijn wensen en problemen bij zijn wensen. Hij dacht eerst over zijn eerste wens na zijn hele snelle auto. En op eens kwam hij op een idee. Hij dacht, als ik nou eens naar een school ga waar ik een rijbewijs kan halen, als ik die dan haal leen ik van de buurman zijn snelle auto en kan ik een dagje lekker scheuren in een snelle auto. Dus wat deed hij, hij ging naar de school waar je een rijbewijs kan halen en zei, ik wil graag een rijbewijs halen. De mevrouw achter de balie zei, dat kan dan moet je op les komen. Dan moet je drie lessen volgen en als je dan goed bent krijg je een rijbewijs. Kees begon gelijk aan zijn lessen en haalde zijn rijbewijs, hij vroeg de volgende dag aan de buurman of hij zijn snelle auto mocht lenen voor een dag. Dat vond de buurman goed. Dus een wens van Kees was in vervulling gekomen. Een week later dacht hij aan zijn tweede wens een popster te worden en hij vond he heel moeilijk om hier een oplossing op te vinden maar uiteindelijk bedacht hij iets hij zou op zangles gaan en als hij dan kon zingen werd hij popster. Dus wat deed hij, hij ging naar de zangschool en leerde zingen. Een week later vond hij een band hij schreef een popnummer en werd erg beroemd. Een jaar later is hij gestopt met zingen omdat hij zoveel geld had verdiend dat hij nooit meer hoefde te werken. Zo was gelijk ook zijn laatste wens in vervulling gegaan hij had namelijk genoeg geld voor een wereldreis. Een maand later ging Kees op wereldreis hij kwam na drie maanden weer terug. Kees zijn wensen waren alle drie vervult en dacht er nog eens over na en hij dacht het is eigenlijk veel fijner om normaal te zijn.

Blog.

Een blog beginnen, een al eerder gemaakt plan waar ik nooit aan begon. Toch denk ik net als vele anderen dat ik met mijn mening of belevenissen een ander een glimlach of een frons kan geven. 

Al gebeurt dat niet, dan heb ik altijd een plek om terug te lezen hoe mijn leven 'toen' was. Omdat ik niet iedereen dood wilde gooien met een politiek stuk, keek ik door mijn mooie verhalen bundel. Het was lastig kiezen maar na enige tijd peinzen besloot ik een verhaal van Stefan Klein met jullie te delen. 

Het is misschien vooraf verstandig om te vertellen wanneer ik dit verhaal kreeg, het was de zomer van 2012. De zomer waarin Bizar ontstond en er ontzettend veel moois is gebeurd. Deze zomer kende talloze mooie avonden, vaak met talloze minder mooie ochtenden als gevolg. Dit verhaal kreeg ik op een mooie zomer ochtend, in 2012. Nu ook, voor u.

"Ik voel een druppel vloeien uit mijn traanbuis, terwijl hij de lange weg over mijn wangen aflegt, gedwongen door de zwaartekracht, moet ik nadenken over het leven en het nu ervan. Wat voor lange weg nemen wij af en wat heeft het voor nut als ons leven, onze ervaringen en kennis wegdruppelen als een traan op een amusementsloze zaterdagavond. Niets meer dan een klein en nooit meer waarneembare vlek achterlatend op de vloer dat 'het universum' heet. Is al de pracht die we ervaren hebben genoeg geweest om te kunnen zeggen dat we alles eruit hebben gehaald dat er in zit of hebben we gefaald en moeten we met schaamte terugkijken op de tijd die als gif onze zielen heeft verouderd en als een dodelijk virus ons nuchter en verstandig maakt. Tijd blijft gevaarlijk, teveel is dodelijk. Ik probeer het te stoppen maar mijn klok blijft draaien. Terwijl ik mijn traan die de eindhalte van mijn kin heeft bereikt afveeg met een tissue, besef ik dat we zoveel mogelijk moeten genieten voor we vergiftigd zijn, hou van het leven ook al haat het jou." - Stefan Klein.