Al van jongs af aan heb ik een pest hekel aan onrecht. Ik ben vaak zat boos geworden omdat toetsen niet op tijd nagekeken werden, ik (naar mijn idee) niet eerlijk behandeld werd of wanneer er met twee maten gemeten werd.
Die boosheid over onrecht bleef echter niet alleen bij persoonlijk onrecht. Afgelopen jaren kwam ik steeds meer tot het besef dat hele groepen in onze samenleving gediscrimineerd, achtergesteld en vergeten worden. Als je elke dag de krant leest of het journaal kijkt, word je overspoeld met een tsunami aan ellende in onze wereld. Die overkill kan er voor zorgen dat beelden van kinderen zonder water je niks meer doen. Die overkill zorgde bij mij voor een enorm gevoel van onmacht. Iets willen doen, maar niets kunnen doen. Dacht ik.
Ik sloot me om die reden een jaar of twee geleden aan bij de SP (socialistische partij). Het was een morele kwestie, ik was het met ontzettend veel dingen oneens, en kwam in grote lijnen mijn 'visie' tegen bij de SP. Bij de SP ging ik van ROOD lid (de jongeren afdelingen van de SP), naar contactpersoon van de ROOD afdeling in R'dam. Ondertussen zit ik in het afdelingsbestuur van de 'grote mensen' SP. Als je eenmaal in het kader van de SP zit komen er een hoop scholingen langs. Buiten dat ging ik mezelf verdiepen in het socialisme.
Zo spraken we een half jaar geleden met een aantal socialisten over het historisch materialisme (de leer van Marx). Tijdens de discussie kwam aan bod dat er veel onnodige ellende is in de wereld en dat dit een ideologische keuze is. 10,9 miljoen kinderen van onder de vijf sterven jaarlijks in ontwikkelingslanden. Ondervoeding en honger veroorzaken 60 procent van de sterfgevallen. (Bron:The State of the World's Children, UNICEF, 2007). Tegelijkertijd is diezelfde hongersnood een 'probleem' dat gewoon op te lossen is. (http://nl.wfp.org/content/honger). We krijgen het als mondiale samenleving wel voor elkaar dat in twintig jaar overal ter wereld een mobiel netwerk is, we kunnen wel olie ophalen uit de armste landen ter wereld en als terrorisme dichtbij komt gaan we met miljoenen de straten op om solidariteit te tonen. Dat laatste vind ik trouwens (deels hypocriet) maar prachtig.
Het feit dat er jaarlijks miljoenen mensen sterven aan honger is in mijn optiek dus een keuze. Een ideologischse keuze. We kunnen problemen die er echt toe doen, hongersnood, klimaatverandering, sterfte aan ziektes als aids voorkomen en oplossen, dat doen we niet omdat dit simpel genoeg niet 'rendabel' genoeg is. Zoals Insayno in zijn laatste nummer 'slavenmentaliteit' rapt: in deze tijd van informatie is onwetendheid een keuze.
De SP maakt een ideologisch compleet andere keuze. Een keuze waarin mensen voor geld gaan. Daarom roept de SP misschien vaak nee, of worden we gezien als de tegenpartij. Puur omdat we lijnrecht tegenover de koers zijn die dit land, deze wereld vaart staan. Ik sta ook lijnrecht tegenover deze koers, daarom maakte ik ooit een morele keuze om bij de SP te gaan, waarna het uiteindelijk een ideologische beslissing bleek en werd.
Ik blijf de strijd die we als socialisten voeren, voeren. Omdat ik denk dat het compleet anders moet en er ook oprecht in geloof dat het anders kan. Om dan maar af te sluiten met het motto van ROOD, een betere wereld is mogelijk, sluit je aan.
